Çertifikatë e Blogut

ÇERTIFIKATË

Dëshmohet që siti: arbenzabeli.blogspot.it

Regjistruar në Net-Parade.it, mori njohjen e mëposhtme:

        

                           

Ky çmim jepet për web faqe, blogje apo forume që janë votuar më së shumti nga publiku, dhe që kanë arritur të pozicionohen në klasifikim në mesin e 100-të në renditjen e përgjithshme, ose në mesin e 40-të në renditjen sipas kategorisë.

Personeli i www.net-parade.it

                                                                      

A kemi të gjithë nevoja të veçanta?

Kur jemi të nevoja e veçantë nuk duhet harruar se të gjithë kemi nga një nevojë qoftë ajo me e vogël apo me e madhe, kjo nënkupton që secili person ka prirje ne lëndë të caktuar si dhe e kundërta mund të ketë pengesë në lëndë si në: matematik, fizik, kimi, gjuhë të huaj ku na nevojitet ndihmë nga dikush tjetër.

Edhe fëmijët më vështirësi në mësimnxënie dhe ata qe janë talent (gjeni) kanë nevojë për përkujdesje të veçantë.

Lexues të nderuar ne kur kemi qenë nxënës si dhe ju tash që jeni nxënës në vend që  ti ndihmojmë dhe përkrahim nxënësit (shokët) tone më vështirësit që ata kanë si në: shkrim, lexim. matematikë, sjellje etj, ne ata i lemë në fund të klasës, i trajtojmë si persona të pa dobishëm në vend që të j’u ndihmojmë dhe përkrahim ata ose përsonave të cilët për shkak të ndonjë çrregullimi emocional të sjelljes, çrregullimi në të dëgjuar, të pare, folur, lëvizje etj, këta nxënës nuk janë të trajtuar mire as nga familja e as nga shoqëria në përgjithësi.

Secila qënie njerëzore që vjen në këtë bote ka nevoje dhe të drejte për përkujdesje, dhe kjo përkujdesje fillon në familje, duke kaluar me pastaj  edhe në shoqëri.

Varësisht nga vendi dhe kultura, përkujdesja për këtë kategori të fëmijëve ka kuptime te ndryshme, ekzistojnë madje paragjykime të ndryshme duke i etiketuar këta përsona si "jo normal", " te paafte " madje ka nga ata që mendojnë se nëse i prekim këta përsona infektohemi ose sëmuremi.

            Kultura e personave me nevoja të veçanta i lejon këta persona ta ndiejnë vetën plotësisht të integruar në shoqërinë e tyre, e jo të ndihen anëtar jo te favorizuar te shoqërisë e cila i kategorizon  ata në mënyrë negative, duke u përqendruar në mungesën shqisore e jo në atributet e përbashkëta pozitive, përsonat e tillë me nevoja të veçanta duhet që ne ti trajtojmë të njëjte sikur çdo përson tjetër nëse duam që këta përsona të kenë rezultat në jetë.

            Përsonat e tillë mund te arrijnë shume çka në jetë, kemi shembuj të ndryshëm që personat më nevoja të veçanta kanë arritur në nivele të larta të vendimmarrjes, një person në karrocë ose më probleme në të parë mundet të jetë një këngëtar i mirë, një aktor i mirë, një njohës i mirë i kompjuterit dhe shume gjera tjera, veçse duhet krijuar kushtet dhe përkrahja morale.

Si te arrijmë sukses

Duhet te jemi te kënaqur me atë se çka mund te arrin secili nxënës e jo ne atë se çka nuk mund te arrin, t’i kultivojmë anët pozitive të nxënësve dhe ti përgatitim ata për profesion të caktuar e jo t’i mundojm më diqka që është e pa arritshme për nivelin e aftesis se tyre.

Duhet qe nxënësit t’i ofrojmë atë që mund të beje e jo atë qe nuk mund të beje.

Ti identifikojm pirjet dhe talentet e secilit nxënës dhe ato prirje t’i fusim në funksion dhe ti zhvillojm ato.

Kur jemi të përsonat më nevoja të veçanta, atëherë duhet ditur se fatkeqësisht në përgjithësi numri i këtyre përsonave është i madh, andaj ne si shoqëri duhet të jemi të përgatitur që këta përsona t’i pranojmë ashtu siç jan, me ate nëvoje të veçantë që kanë.

            Lexues të nderuar është obligim moral që ai që ka mundësi në një mënyre apo tjetrën t’u ndihmoj përsonave me nevoja të ndryshme të veçanta duke pasur parasysh që një gjë e tille mund të na ndodh secili nga ne personalisht apo ndonjë anëtari të familjes.

Ne populli shqiptar kemi qenë një popull i pushtuar nga pushtues të ndryshëm, kështu që nuk i kemi pasur të gjitha të drejtat, as ato elementare për jetë dhe shkollim, andaj pas luftës se fundit dhe ndihmës se faktorit ndërkombëtar filloi populli të vetëdijesohet për të drejtat e tyre.

                      Ne duhet të jemi të vetëdijshëm, se çdo njëri në jetë arrin diçka te bëjë mirëpo, kjo varet nga përkushtimi ndaj kësaj diçkaje, sepse nëse një përson nuk sheh si të tjerët,  nuk do të thotë se ai nuk mund të orientohet në jetë, të  shkruaj, lexoj apo komunikoj, ai këtë mund të bëjë edhe pse jo si fëmijët tjerë, mirëpo ai shkruan dhe lexon në alfabetin e Braillit apo orientohet me shkopin e bardhë apo një person me dëmtime fizike nuk është i aftë për asgjë tjetër, nëse mendojmë kështu gabojmë, sepse çdo kush arrin diçka në jetë.          

Lexues të dashur ne shpesh here pa dashje, pa pasur ndonje qellim të tillë ofendues, ne i fyejm këta përsona duke i identifikuar më terme të ndryshme si “budalla”,” sakat”, “te paafte”, “te gjymte” etj, ku mund të ndikojm pa vetëdije që këta përsona të ndihen shume keq, te ju thyhet përsonaliteti i  tyre, andaj duhet që të kemi kujdes në emërtime të tilla, edhe të sillemi butësisht dhe respektojm njeri tjetrin pa paragjykim, sepse edhe na kemi nevoja dhe kerkesa të ndryshme dhe jeta është e tillë që na bënë të perballemi me situata të reja të ndryshme.

Të gjithë jemi të njejt, mirëpo ndryshojm nga të tjerët!

Arben Zabeli: Pedagog Special dhe Ekspert në edukimin e përsonave me nevoja të veçanta

Përvoja ime personale (ADHD)

Klasa e bashkangjitur - Rezallë

Në përvojën time si mësimdhënës në klasë të bashkangjitur kam takuar shumë fëmijë më ADHD, një çrregullim shumë konfuz, për ti mësuar këta fëmijë ka qenë sa kënaqësi aq edhe e vështirë, sepse është dashur të krijohet një bashkëpunim i ngushte me të gjithë palët ( Figurat ) e interesit, duke filluar nga familja e deri të shkolla.

Hapi i pare në ketë aspekt ka qenë individualizimi i çrregullimit në ambientin shkollor dhe atë familjar,  për të krijuar një raport të besueshëm më prindërit për të pasur informacione të sakta mbi historikun e fëmijës prej paralindjes gjatë dhe paslindjes ,për tu ballafaquar me realitetin dhe për të punuar së bashku në ambientin familjar dhe shkollor, në interes të nxënësit.

Në punën time si edukator kam hasur në disa lloje ( Karakteristika ) të ndryshme të këtij çrregullimi, nëpërmjet punës më këta nxënës.

Falë punës që është bërë në këtë klasë të bashkangjitur, dy nga nxënësit e kësaj klasë kanë kaluar në klasë të rregullt, më fëmijë tjerë.

Transferimi i këtyre nxënësve në klasë të rregullta ka lënë hapësire ( mundësi ) më të madhe për të demonstruar hiperaktivitetin  dhe shpërqendrimin e vëmendjes së tyre në klasë, duke pasur parasysh së në këto klasë është numri i madh i nxënësve ( rreth 30 nx.), dhe sjelljet e tyre mund të kontrollohen më më shumë vështirësi, dhe është shumë më e vështire të ju kushtohet vëmendje e mjaftueshme.

Vështirësitë më të mëdha vinë nga jo kapaciteti i menaxhimit të reagimeve ndaj stimulimeve të jashtme, më ka ndodhë shpesh që të më ndërpresin gjatë shpjegimit më arsyetime të kota; mësues më ka renë lapsi në tokë, ose kur bie shi, ose çfarëdo zhurme nga jashtë manifeston reagime fizike tek nxënësit e tillë, ose kur ti shpjegon një temë më rëndësi ata thonë; Mësues kaloj autobusi, etj.  

Kam mësuar që fëmijët e tillë ti trajtoj në një mënyrë më të veçantë, them të veçantë sepse këta nxënës kanë nevojë të lëvizin, jo pse ndoshta ata dëshirojnë por kanë nevojë për një gjë të tillë. Preferohet qe lëvizjet e tyre të arsyetohen nga Mësimdhënësi, të dërgojnë të pastrojnë shpuzën, të marrin shkumësin kur arsimtari e harron, tu jepen detyra ku kërkohet angazhim fizik, si dhe gjëja më e rëndësishme është që këta nxënës të merren më sport.

Nder tjerash ka qenë një ndihmë e madhe trajnimeve të mbajtura nga ana e Finlandezeve,  të cilët më kanë pajisur më njohuri se si duhet vepruar më fëmijë më nevoja të veçanta, se si duhet pasur një qasje pozitive ndaj këtyre personave, shkëmbimi i përvojave nga Finlanda në Kosovë.

Njëri nga shembujt e një nxënësi që jam ballafaquar dhe kam vepruar është Pajtimi ku, gjatë orës së Edukatës fizikë, ku sipas nevojës dhe sipas lëndëve mësimore ai mbante mësim si ne klasë të rregullt ashtu edhe në klasë të bashkangjitur, dhe një ditë gjatë mësimit Pajtimi hynë në klasë dhe ishte i skuqur, fliste shumë shpejt pa kontroll dhe nuk ja dilte as te fliste qartë, më thoshte diçka fletë, i gjelbër, i kuq, por kurrsesi nuk ja qëlloja së çfarë donte, duke e njohur interesimin e Pajtimit për Futboll, kuptoja që më kërkonte kartonët më ngjyra të ndryshme që kishim përdor gjatë mësimeve të kaluara, dhe kërkonte të luante rolin e Trajnerit në lojë, dhe për ti demonstruar në lojë, por nuk ja dilte ti menaxhonte emocionet e tij, në atë moment mendohem që duhet të stimuloi Pajtimin për të thënë atë çfarë ka për të thënë në mënyrën sa më të mirë të mundshme.

Dhe kështu vendosa të aplikon një praktik të thjeshtë të ndihmës, nga Pajtimi kërkova që të numëroj deri ne 10 para se të thotë atë çfarë kërkon, mirëpo ai numëronte shumë shpejt, sepse qëllimin e kishte të arrinte të qëllimi,  pas shume tentimesh Pajtim akoma numëronte me shpejtësi dhe ishte i emocionuar, dhe nuk mund të koncentrohej, kështu i them se duhet të numërosh aq gishta sa unë ti dërgoj përpjetë, por ai prapë i thoshte numrat më shpejt së sa gishta kisha dërguar, dhe faleminderit kësaj metode “konkrete” Pajtim ia del të numëron deri në 10 ngadalë, dhe të tregoj që donte kartonët për të luajtur rolin e trajnerit në lojë në orën e edukatës fizike, të mësuesit Musa Hamitit.

Kjo pjesë e përvojës demonstron së si një fëmijë me ADHD nuk ja del të arsyeton dhe menaxhon emocionet, për këtë motiv kam paraqitur këtë shembull të Pajtimit, duke e bërë të numëroj gishtat e dorës, dhe kishte kohën e mjaftueshme për të menduar emrin e objektit që kërkonte.

Arben Zabeli – Edukator Medial ( Media Education )

Si mund ta njohim një fëmijë me ADHD?

Nuk është  e lehtë të identifikohet një ADHD, veçanërisht në grup moshën 6 vjeç e më lart.

Diagnostifikimi duhet të bëhet nga një specialist (Psikolog  i fëmijëve, pse Pediatër ) bazuar në vëzhgimin e sjelljeve të fëmijës dhe mbi historikun e dhënë si nga prindi ashtu edhe nga Mësuesi.

Disa prindër nuk vërejnë faktin se sjellja e fëmijës është problem,  ndoshta sepse vërejë një ngjashmëri të sjellës edhe kur ishte me i vogël.  Në këtë rast është regjistrimi në shkollë ajo që na ndihmojmë në identifikimin e sjelljeve hiperaktive të këtyre fëmijëve dhe mungesë të vëmendjes në aktivitete.   

Fëmija me ADHD, Kryesisht përfshin probleme me fokusimin dhe aftësinë për të ruajtur përqendrimin. Kjo mund të shprehet në shumë mënyra të ndryshme. Fëmija apo i rrituri duket sikur nuk dëgjon se ç’thonë të tjerët, as kur u drejtohen përballë.

Personi mund ta ketë të vështirë të kuptojë udhëzimet, është përgjithësisht i shkujdesur, nuk i vihet punës, lodhet shpejt, nuk çon deri në fund çka ka nisur, është i parregullt, duket I shpërndarë dhe i hutuar, harron dhe humbet gjëra, humbet fillin kur po të tregon diçka, ngec në hollësira që s’kanë lidhje, ose vështirësi të ngjashme me këto.

Tek disa njerëz shqetësimet e vëmendjes shprehen kryesisht me faktin që trazohen kollaj nga gjërat që u ndodhin rrotull. Kurse ka të tjerë që duken se kërkojnë nxitje të jashtme dhe mund të mërziten çuditërisht shpejt.

Njerëzit që janë tepër aktivë dhe impulsivë zakonisht përshkruhen se kanë një prirje të skajshme për të vepruar. Nuk u rrihet pa reaguar ndaj gjërave, qofshin të mëdha apo të vogla, shpesh pa u menduar fare.

E tanishmja dhe gjërat që janë më të dukshme për momentin bëhen më të rëndësishmet, prandaj dhe jeta karakterizohet nga mos largpamësia, mos-synimi, dhe mungesa e drejtimit. Kërkojnë t’u përmbushen nevojat menjëherë në bazë të motivimit të momentit dhe e kanë të vështirë të tolerojnë pengesat.

Është e vështirë të ndalen e të dëgjojnë dhe kjo patjetër që ndikon në marrëdhëniet me të tjerët.

Niveli i veprimtarisë është i parregullt, personi lëviz rreth e rrotull pa synim, nuk qëndron dot ulur në një vend, duket i shpërndarë dhe tejet energjik, pastaj duket fare pa energji dhe bëhet pasiv dhe pothuaj i plogët.

Fëmijët, të rinjtë dhe të rriturit me ADHD shpesh kanë edhe një sërë problemesh të tjera që janë të lidhura me këtë çrregullim funksional. Krahas vështirësive në të lëvizur dhe kuptuar që shoqërojnë ADHD + DCD-në, përfshihen vështirësi gjuhësore, probleme në të kuptuar, problem leximi/disleksi, vështirësi në ndërveprim me të tjerët, probleme me sjelljen shoqërore, mosbindje dhe shqetësime sjelljeje, mungesë vetë-vlerësimi, ankth, pikëllim dhe depresion.

Njerëzit me ADHD zakonisht përshkruhen si njerëz të hapur, spontanë dhe pozitivë.

Arben Zabeli - Media Education ( Edukator Medial )

ADHD - Çrregullim i vëmendjes dhe gjendjes hiperaktive

ADHD - ( Çrregullim i vëmendjes dhe gjendjes hiperaktive ) është një çrregullim prezent në 1% të popullsisë infantile ( fëmijërorë ), ka një kauzë neurobiologjik që shoqërohet më shpërqendrim të vëmendjes, hiperaktivitet dhe impulsivitet që lejon, gjene një kompromis të një zhvillimi të rregullt në të gjitha sferat e jetës të fëmijës.

Bie në sy roli i aspektit edukativ, në të cilin fëmija mëson rregullat sociale të dobishme për të  lidhur dhe zhvilluar kapacitetet për zgjidhjen e problemeve.

Në këtë ambient simptomat e ADHD marrin dukshmëri më të madhe, për të cilën mardhënja shkollë – familje është shumë  më rëndësi për diagnozën, perçka stabilizimi i situatës së një fëmijë më këtë çrregullim është një proces kompleks, që kërkon një vëzhgim të gjatë.

Fëmijët më ADHD  kanë luhatshmëri emocionale, nuk kanë kujdes për detale të vogla, dhe nuk ja dalin të planifikojnë veprimet.

ADHD - është një koncept që i referohet fëmijëve sjellja e të cilëve është impulsive, hiperactive jo e zakonshme për moshën e tyre dhe dëmton në mënyrë sinjifikante  ( sistematike ) suksesin social-emocional të tyre. Këta fëmijë e kanë shumë të vështire të përqendrohen për një kohë të gjatë në një vend, apo në mësim.  Diagnostifikim i këtyre fëmijëve fillon zakonisht në moshën shkollore.

Këta fëmijë kanë urrejtje ( mosdashje ) për aktivitete që kërkojnë vëmendje për kohë të gjatë , ndërprenë shpesh detyrat qe janë duke u zhvilluar nuk dine të menaxhojnë vetën e tyre ne aktivitete të ndryshme dhe shumë më vështirësi janë të motivuar dhe të interesuar

Arben Zabeli – Pedagog Medial

Come può essere identificato il ADHD, (DDAI)?

Non è facile identificare un ADHD, particolarmente nella fascia d'età che precede i 6 anni.

La diagnosi di ADHD deve essere fatta da uno specialista (psicologo dell'età evolutiva o pediatra) basandosi sull'osservazione dei comportamenti del bambino e sulla storia personale fornita sia dai genitori, che dagl'insegnanti.

Alcuni genitori non si rendono subito conto del fatto che il comportamento del figlio è problematico, magari perché notano una rassomiglianza con il proprio comportamento da bambino, e quindi lo considerano normale. In questi casi è l'ingresso nella scuola che, spesso, determina il riconoscimento effettivo del problema dell'iperattività e/o del deficit d'attenzione.

Di contro altri genitori, osservando nel proprio figlio, già nei primi anni di vita, segnali tipo una certa difficoltà a mantenere l'attenzione concentrata in un'attività o la tendenza a non stare mai fermo, possono giungere alla conclusione affrettata che si tratti di un ADHD.

Dal momento che i bambini maturano in maniera diversa, ed hanno personalità, temperamento e livelli d'energia differenti l'uno dall'altro, è sempre bene consultare uno specialista per valutare se il bambino abbia effettivamente un disturbo da deficit d'attenzione o sia invece immaturo, oppure se abbia effettivamente un disturbo da iperattività o sia invece esuberante.

Concretizzazione dell'insegnamento!

         

          Quando vengono spiegate le lezioni o vengono date delle istruzioni per eseguire dei compiti e' importante che l'insegnante si accerti del livello di attenzione del bambino: spesso i bambini iperattivi sono fisicamente e mentalmente occupati a fare qualcos'altro (roteare penne, guardare o chiamare i compagni). In generale il contatto oculare e' la tecnica più efficace per controllare l'attenzione del bambino. 

            Le consegne devono contenere delle istruzioni semplici e brevi. E' fondamentale assicurarsi che il ragazzo abbia compreso le istruzioni di un compito; per essere sicuri di ciò si possono fare le consegne ("cosa devi fare?").          

          Una volta dato un testo di un problema di aritmetica o un testo che contenga delle istruzioni è opportuno aiutare il ragazzo disattento/iperattivo ad individuare (sottolineandole con diversi colori) le parti importanti del testo.

Anche l'organizzazione della classe può aiutare…

A prescindere dal fatto che la migliore collocazione è a discrezione dell'insegnante…

I. è opportuno controllare le fonti di distrazione all'interno della classe: non è indicato far sedere il ragazzo vicino alla finestra, al cestino, ad altri compagni rumorosi o ad altri oggetti molto interessanti. Non è ugualmente produttivo collocare l'allievo in una zona completamente priva di stimolazioni in quanto egli diventa più iperattivo perché va alla ricerca di situazioni nuove e interessanti.

II.  Disporre i banchi in modo che l'insegnante possa passare frequentemente in mezzo ad essi, in modo da controllare che i più distratti abbiano capito il compito, stiano seguendo la lezione e stiano eseguendo il lavoro assegnato.

La prevalenza

La prevalenza dell’ADHD varia molto, secondo gli strumenti utilizzati e le realtà socio-antropologiche in cui viene studiata. I soggetti colpiti comunque sono numerosissimi in tutto il mondo. Ovunque adeguatamente ricercato il disturbo in età scolastica mostra una prevalenza intorno al 4%.  L’ADHD è stato identificato dai ricercatori in tutte le nazioni e in tutte le culture studiate. Il disturbo è maggiormente rappresentato nel sesso maschile secondo un rapporto che va da 3 a 9 maschi ogni femmina, a seconda delle ricerche, forse perché i maschi, secondo Barkley, sono geneticamente più soggetti alle malattie del sistema nervoso. Va rilevato che gli strumenti di screening utilizzati per un primo orientamento diagnostico (DSM-III-R e DSM-IV) sovrastimano il problema, perché lo confondono con il capitolo più ampio dei disturbi di condotta. Nella stima estrema, la prevalenza si ridurrebbe dal 18 al 3.9 %, dopo la valutazione con modelli diagnostici di secondo livello.

Collaborazione stretta: Scuola - Famiglia

—‘’Gli insegnanti sono invitati a tenere contatti con i genitori del bambino e con gli specialisti che lo seguono per un opportuno scambio di informazioni e per una gestione condivisa di progetti educativi appositamente studiati’’ (MIUR 15-06-2010)

La mia esperienza con i bambini ( ADHD ).

  

Nella mia esperienza di educatore in classi di bambini con problemi psicologici ho incontrato molti bambini con ADHD, in quanto è uno dei disturbi più diffusi. Lavorare con questi bambini è stato difficile ma molto stimolante, perché ho dovuto stabilire una stretta collaborazione con tutte le figure che circondavano il bambino come la famiglia e gli psicologi.

Il primo passo da compiere è l’individuazione del disturbo sia in ambiente scolastico che domestico, ecco perché mi sono dovuto impegnare nell’ instaurare un rapporto di fiducia con i genitori, per essere informato sulla storia pre-natale e post-natale del bambino, sul suo modo di relazionarsi con i coetanei ed i parenti al di fuori dell’ambiente scolastico e sulle sue condizioni di vita.

Inoltre, è stato di grande aiuto la collaborazione con la figura dello psicologo, il quale mi ha fornito delle direttive su come impostare la didattica per i bambini con ADHD e sull’atteggiamento da assumere con loro. L’insegn ante deve assumere un atteggiamento positivo nei confronti dei soggetti con disturbi di ADHD, ciò vuol dire che deve interpretare i loro comportamenti scorretti (furti, violenza, menzogne, disturbo della classe) come degli indici del disturbo e non come un oltraggio alle loro capacità di educatori.

Lavorando come educatore, ho riscontrato negli studenti con ADHD tutte le caratteristiche descritte nel mio lavoro, e attraverso delle pratiche educative mirate

sono   riuscito   ad   inserire   due   di   essi   nelle   cosiddette   “classi   regolari”.     

 Il   loro  inserimento ha presentato numerose difficoltà perché in questi ambienti i bambini ADHD hanno avuto l’opportunità di manifestare maggiormente la loro iperattività e disattenzione; dato che in una classe ci sono circa 30 bambini i loro comportamenti scorretti vengono controllati con più difficoltà ed è più difficile monitorarne l’attenzione.

Le maggiori difficoltà sono derivate dall’incapacità di inibire le risposte agli stimoli esterni, mi è capitato molto spesso di essere interrotto durante una spiegazione con pretesti futili, ad esempio la necessità di dire che la propria penna è caduta. Inoltre ho osservato che i bambini con ADHD non riuscivano a ignorare gli stimoli esterni,

ad esempio la pioggia o qualunque rumore fuori dalla classe e manifestavano la necessità di alzarsi dal banco continuamente.

Ho imparato a porre sempre in primo piano le necessità degli studenti con ADHD perché fanno parte di un disagio e non di una loro volontà di disturbare la lezione. Ecco perché si è rivelato di grande aiuto invitare gli studenti a muoversi, facendo gli raccogliere i compiti, distribuire le fotocopie, prendere il gesso, pulire la lavagna ecc. Inoltre ho osservato l’importanza dello sport perché in quest’occasione gli studenti con ADHD erano motivati ad un movimento finalizzato e potevano sviluppare la loro autostima, essendo i migliori nell’attività fisica.

Uno degli esempi di come ho affrontato il comportamento di un mio allievo con ADHD riguarda l’episodio con Pajtim. Durante le ore di educazione fisica le varie classi si univano in cortile con la collega; un giorno Pajtim entrò nella classe dove mi trovavo a senza fiato mi chiedeva cui non riusciva a “qualcosa ” di ricordare il nome per l’agitazione, ma spiegava che questa gialla o cosa era, rossa.

Conoscendo l’interesse di Pajtim per il calcio intuì che mi stava chiedendo dei cartoncini per poter fare il ruolo di arbitro della partita, era agitato perché aveva ansia di tornare in campo per dimostrare le sue capacità e non riusciva a gestire la sua emozione.

Mi resi conto che dovevo stimolare Pajtim a pensare a cosa voleva per aiutarlo a trovare il modo giusto per ottenerlo. Anche se l’attività di problem solving in questione era delle più semplici, Pajtim non aveva gli strumenti per portarla a compimento. Così, decisi di applicare una semplice pratica di auto istruzione verbale; chiesi a Pajtim che doveva contare fino a dieci sempre più lentamente prima di ottenere ciò che voleva. Dopo un paio di tentativi in cui Pajtim restava ancora agitato e non riusciva a concentrarsi, cercai di aiutarlo servendomi delle dita della mano e grazie a questo strumento “concreto” Pajtim riuscì a contare fino a dieci e dire che voleva il cartoncino giallo e rosso per fare l’arbitro durante la lezione di educazione fisica.

Questo episodio dimostra come il bambino con ADHD non riesce a ragionare perché non riesce a gestire le proprie emozioni. Per questo motivo ho cercato di distrarre Pajtim dal suo problema facendogli contare le dita della mano, grazie a questo compito ha avuto il tempo necessario per rilassarsi e per pensare al nome dell’ oggetto che cercava.

Le tipologie d'intervento

Le tecniche e le strategie di supporto psico-comportamentale da parte degli specialisti sono molteplici e si basano principalmente su una terapia con i genitori (parent education e parent training), col bambino (child training) e con l’insegnante.

Il parent education e il parent training sono degli strumenti di intervento utili per informare i genitori sui sintomi, sulle cause e sulle possibili strategie d’intervento. Un altro aspetto fondamentale è l’apprendimento di tecniche per contrastare con efficacia gli atteggiamenti scorretti del bambino: viene infatti, insegnato loro a dare informazioni chiare e semplici, ad ignorare alcuni comportamenti problematici e ad utilizzare la punizione in modo efficace senza interventi corporali. Inoltre, si impara ad individuare quegli atteggiamenti premonitori indicano il disagio del proprio figlio, per poter intervenire in anticipo. Gli incontri possono essere di gruppo oppure a coppia e vanno concordati con il terapeuta; la collaborazione dei genitori è indispensabile per migliorare progressivamente il problema del bambino, soprattutto in età пресчоларе.

Il child training risulta efficace nello sviluppare nel bambino abilità di autocontrollo e di autogestione di atteggiamenti impulsivi e di perdita dell’attenzione, attraverso tecniche di self-instruction: presentazione chiara del problema da parte dello specialista e la collaborazione attiva del bambino nel cercare la soluzione attraverso la valutazione di diverse alternative fino a giungere alla scelta della soluzione finale più adeguata (problem solving). Queste tecniche, pur avendo come scopo l’interiorizzazione di pratiche corrette, sono parzialmente efficaci se vengono isolate dai contesti scolastico e familiare nei quali il bambino interagisce quotidianamente. 

Il comportamento dei bambini con ADHD

L’impulsività si manifesta con l’incapacità di rimandare nel tempo la risposta ad uno stimolo, interno o esterno. I bambini con ADHD non riescono a tenere a freno la propria aggressività ed emotività , non sanno attendere il loro turno e non ascoltano l’intera domanda prima di rispondere. Ciò comporta incapacità di relazionarsi con i coetanei e, conseguentemente, demoralizzazione e frustrazione.

L’impulsività si associa spesso all’iperattività. I movimenti degli affetti da ADHD non hanno finalità e si manifestano sotto forma di agitazione o irrequietezza che si accompagnano ad una sensazione interna di tensione, pressione e instabilità. Ciò condiziona notevolmente l’attenzione dei bambini con ADHD e li rende incapaci di seguire i ritmi della classe.

L’ADHD ( Definizione )

L’ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder) è un disturbo presente in circa l’1% della popolazione infantile, ha una causa neurobiologica e si caratterizza per la presenza di disattenzione, iperattività ed impulsività, che compromettono un regolare sviluppo in tutti i contesti di vita del bambino. Spicca il ruolo dei contesti educativi, in cui il bambino apprende le regole sociali utili per relazionarsi e sviluppa le capacità per risolvere problemi. In questi ambienti i sintomi dell’ ADHD assumono maggiore visibilità, perciò la relazione tra scuola e famiglia è molto importante per la diagnosi, poiché stabilire se un bambino è affetto da ADHD è un procedimento complesso, che richiede un’osservazione prolungata.    

  I bambini con ADHD si distraggono facilmente, non hanno cura per i dettagli e non riescono a pianificare le azioni. Si è ipotizzata la presenza di un particolare deficit di auto-regolazione, anziché di un deficit attentivo per spiegare le molte difficoltà scolastiche e sociali dei bambini con ADHD "Il concetto di auto-regolazione ha infatti una portata ben più ampia rispetto a quello di attenzione, poiché comprende sia le stesse variabili legate ai processi attentivi, sia altre connesse ai processi di problem solving e alla motivazione"        Questi bambini hanno forte avversione per le attività che richiedo no attenzione protratta nel tempo, interrompono spesso compiti in corso di svolgimento, non sanno autogestirsi in nessun ambito e difficilmente sono motivati ed interessati. A tal proposito, è opportuno precisare che i compiti per i quali i soggetti con ADHD sembrano essere motivati sono quelli che non richiedono molto sforzo cognitivo, come guardare la TV o giocare ai video giochi, mettendo in evidenza che l’inadeguatezza delle strategie cognitive è un fattore più importante della motivazione.